Wat is de impact van Corona als je afhankelijk bent van een rolstoel? Geeft dat in deze tijd extra problemen, en zo ja, hoe los je die dan op? Ik ging in gesprek met Maaike Baarslag en Sanne Dasselaar. Twee jonge vrouwen die een rolstoel nodig hebben. Vandaag het verhaal van Maaike.
Wat een rare tijd is het waarin we zijn beland. 10 Maart ging ik van huis voor een behandeling van acht dagen, een dag waarop alles nog normaal was in Nederland. Toen ik terugkwam leek de wereld wel op slot te zitten.
Natuurlijk zit ik nu meer thuis en is het niet meer even bij iemand op de koffie gaan. Gelukkig mag ik nog wel naar buiten. Al gaat het niet veel verder dan even naar de supermarkt en terug. Ik heb nauwelijks hulp nodig. Het is wel lastig voor mij dat je in de supermarkt nu verplicht bent met een karretje naar binnen te gaan, vooral als je jezelf al vooruit moet rollen. Ik hoop dat supermarkten dat ook inzien.
Ik ben iemand die het liefst alles zelf doet, dus ook de boodschappen. Alleen als het echt niet anders kan zou ik hulp vragen. En mensen blijven aardig en behulpzaam, ook al moet dat met 1,5 meter tussen twee personen.
Als ik een klein rondje fiets met mijn handbike, voelt het alsof ik iets doe wat eigenlijk niet mag, omdat het zo stil is op straat 😉
Ik doe vrijwilligerswerk op school, kinderen opvangen van ouders met vitale beroepen. Fijn dat ik zo toch nog wat voor een ander kan betekenen. Ook ben ik vrijwilliger bij de gehandicapten adviesraad hier in de gemeente. Uiteraard ligt dit nu ook stil. Ik houd nu alleen nog de mail bij.
Verder vul ik mijn dagen door even in de tuin iets doen, een boek lezen of een film kijken. Wat ik wel heel erg mis is mijn wekelijkse avond zitvolleybal. De gezelligheid en het sportief bezig zijn. Thuis vind ik het lastig om op sportief gebied iets te gaan doen. Ik ben wel blij dat we in deze technologische tijd leven. Je kunt bellen, beeldbellen en appen om met elkaar in contact te blijven. En door de sociale media missen we niks van elkaar, ook al zitten we allemaal ‘vast’ in ons eigen huis. Ik voel mij soms ook wel eenzaam zo alleen thuis en niemand die over de vloer komt. En al leeft iedereen mee en sturen ze lieve berichtjes, het blijft anders.
Of ik bang ben voor het Coronavirus? Ja, dat wel, maar om nu constant in angst te leven is ook niet goed. En ik denk dat mensen zonder fysieke beperking net zo goed angst hebben. We proberen ons allemaal zo goed mogelijk aan de regels te houden die ons zijn opgelegd.