Wat is de impact van Corona als je afhankelijk bent van een rolstoel? Geeft dat in deze tijd extra problemen, en zo ja, hoe los je die dan op? Ik ging in gesprek met Maaike Baarslag en Sanne Dasselaar. Twee jonge vrouwen die een rolstoel nodig hebben. Vandaag het verhaal van Sanne. Zij heeft een appartement op een woonlocatie, wat voor haar inhoudt dat zij nu in isolatie zit. Niet naar buiten, althans niet naar winkels, en niemand op bezoek dus.
Ik zou wel naar buiten mogen, in de voortuin ofzo, maar voor mijn gezondheid is het beter om maar helemaal binnen te blijven, want je weet ook niet zeker als je mensen spreekt of die niet verkouden zijn. Even de post ophalen zodat je toch iets van een frisse neus kunt halen, daar blijft het bij.
Uiteraard gebruik ik alle mogelijkheden van het digitale tijdperk om in contact te blijven met familie en vrienden. Bellen, appen, beeldbellen bieden echt een uitkomst in deze bizarre tijd. En, als tijdverdrijf, ook samen digitaal spelletjes doen, zoals WordFeud.
Er is hier gelukkig nu wel extra dagbesteding georganiseerd, uiteraard alleen voor de bewoners van de locatie. Jammer genoeg niet in het weekend, bij gebrek aan begeleiders (en geld!). Eerder waren er in de algemene ruimte koffiemomenten. Die zijn er nu nog wel, maar dan in kleine groepjes ivm het 1,5 meter afstand houden. Dat zijn wel heel lange dagen.
Mijn vrijwilligerswerk ligt stil. Ik doe aan schuiftafeltennis, dat gaat nu niet meer. Maar vooral dat mijn familie nu niet op bezoek kan komen is mentaal wel heel pittig. Mijn moeder is een actie gestart om kaartjes te sturen naar mij en naar de woonlocatie. Heel lief en leuk maar het haalt het natuurlijk niet bij de echte contacten. Alleen als het eten gebracht wordt heb ik even contact met iemand.
Mijn gezondheid is kwetsbaar dus ik wel wat angst voor het virus, maar ik sta er ook wel nuchter in: je weet nooit of je het krijgt maar als iedereen zich serieus aan de regels houdt, op elkaar let en voor elkaar zorgt, dan komen we een heel eind in de goede richting.